Gidiyorum
Azalarak kayboluyorum gözlerinde
Katı bir macun diyarına
Sözün yakıldığı esmer bir çoğrafyaya düşüyor yolum

Gölgemi sırtlayarak
Gönlünün tozlu yollarını son kez adımlayarak
Yara almış ayaklar,çakıllardan yürümüş...

Sonsuzluğu yudumlayarak
Yıldızların olmadığı diyarlara
Bir ben bir de tek ışığım olan ’meh’...

Kuytu karanlıklarda gizlenmiş beyaz karartılar
Bilinmez bir kurşunun kurbanı oldum
Sessiz adımların altında ezilen yol
İnsafsızca yakılmış ateşin son közleri oldum

Bulantılar var göz bebeklerinde
Yamuk çapraz ayaklar üstünde cebelleşmek
En önemsiz kırık bir havanın içinde
Salonun dibinde pencere köşesinde
Belki bir gün bodrum kenarlarında

Taşıdım taşındım
Yar olamadım sustum
Suskunluğumla kaldım
Bir kaç sahipsiz tekmenin
Acı içinde kıvranan insanların kurbanı oldum...


Vahdeddin ARPAG