Gecenin boğuk neminde canlandı hislerim
Dört duvar arasında görür gibiyim gökyüzünü
Uçuşan martılar; hüzün denizinde akıntılar
Bir yanımda keder öte yandan sen...

Yeter mi söyler misin anne ?
Denizler mürekkebini akıtsa gönlüme
Ağaçlar dal gibi saplansa yüreğime
Hangi kelimelere sığdırılır inci gözyaşların
Yeter mi şu yaralı kelimelerim ?

Yanıyorum
Gidişin gelir bazen aklıma
Ağlarım bilmeden
Hani annem rüyada olsa kanar ya insan
Sığınacak bir kucak
Dertleşecek bir dost ister ya
Veya mutluluğunu paylaşacak bir arkadaş
Arar olurum seni köşe bucak
Sokaklarda yalın ayak çöllerde susuz...

İçime seni katsam
Diner o zaman tüm iniltilerim..

Kahırlı cümleler
Taşkınım bu gece
Seninle buldum mutlu yüzümü
Yokluğunadır tüm acı sızlayışlarım

Geçtim artık ben benden
Bir sen varsın yüreğimde
Birde ailedir öte olan benden

Gidersen karanlık bir zindan olur gönlümün yeri
Yarama tuz basıpta terk etme beni
Bir sensin şu dünyada tek varlığım
Birde senden olanlardır benim yandığım

Kimseler bilmez belki yenildim
Özlem kurşununa denk geldim kuytu bir köşede
Usulca durdum, sustum kapandım yüz üstü yere
Gülüşün geldi aklıma, ağladım...

Bir melek desem veya başka bir kelime
Saran beni, gönlümü çepeçevre içine alan
Aşk hafif kalır saçının bir teline
Yar desem, yardan atlar gibi düşsem koynuna

Seviyorum seni Anne
Hiç kimsenin bu kelimeye anlam yükleyemediği kadar
Gelmiş geçmiş en dolu iki kelimeyle karşındayım
Ne mecnunun, ne ferhatın sevgisı bu
Apayrı, koskocaman
Ebedi bir evrenin başlangıcı...

Bir ömür yüklensem yeridir annem
Dayanamaz durdurursun
Hiç yemeden doyurursun
Ne yapsakta annem ödenmez hakkın...

Seviyorum seni Anne
Gözlerin gökyüzü mavisi...
Hatırlıyorum o gecede gökyüzü karanlığın mavisi...



Vahdeddin ARPAG