senle birbirine çok uzak parçalar iken..
hiç bir anlamı yok güneşin ayı kovalamasının,
her şey yarım
her şey parça parça
bir bütünün parçaları gibi dağınık








sen kumsalda oturup uzaklara dalmışken
kaç dolunay yansıdı denizine
kaç meleğin kanadı kırıldı
kaç melek öptü seni
sen uyurken usulca yaklaşıp alnından
sen gidince, en çok onlar gitti seninle beraber
en çok ben yoruldum kalan düş kırıklıklarını temizlerken









sen gökyüzüne bakarken ıslak gözlerinle
kaçıncı günü bilmiyorum sabahlara kadar uyuyamadığımın…
kaçıncı gecesi kan ter içinde …
kaç dalga kucak dolusu özlem getirdim sahiline
kaç yıldız dizdim pencerenin önüne









seni ruhumun puslu karelerinde saklıyorum
en acı cümleler dökülüyor çoğu zaman dudaklarımdan
buğulu zamanlar yaşıyor ve de özlüyorum
garip bir burkulma geçişiyor içimden
darda kalmışcasına








seninle paylaştığımız ne kadar çok şey vardı
belki de paylaşmadığımız pek bir şey yoktu,
geçmişin tozlu yollarında koşuştu düşüncelerimiz…
isyan fırtınaları gibi derin bir hesaplaşmanın sesleri
terk ettiğin bir şehirde imkansızlığını görüyorum artık…
böyle yaşamaya alıştırdın beni…








sensiz geçen kaçıncı şafak zamanı
kaç kızıl güneşi omuzlarımda taşıdım
uykusuz gözlerimin kapaklarını ovuşturduğum kaçıncı gece
dudaklarımdan dökülen kaç şarkının tınısı
öksüzleşen kaç duygu düştü çoğu zaman
ıslak gözlerimden








sen çoğu zaman özlemlerin gömüldüğü yer oluyorsun
sensiz nefes almanın ayrıcalığına alışıyorum
tam da kapıların kapandığı zamanlar
kapandığını hissettiğim ne çok anılar var
yüzüme bütün kapıların kapandığı dönemler
biliyor musun ne hüzünler yaşattığını
hangi sıkıntıları çektirdiğini









sensizlikle başlayan yine de sensiz biten bir gün sonu
kabus dolu saatlerin başlayacağı karanlıkların başı
uğruna yaşamlar feda ettiğim
senli rüyaların hasreti olacak
uzun bir düş görme zamanı başlamakta tekrar…
adı sevdaya çıkan seni düşünme zamanları



redfer