Bu gece gözlerimi kapatıyorum acılara,
Yılgın boşlukların sarp geçitlerine umarsızlığı bırakıyorum.
Kulağımda tanımadığım diyarların gitar konçertosu,
Yanağımda binlerce sevgi doğuran ellerin,
Düşlerimi seninle örüyorum.

Kaç ters gelse ilmekler,
Düze çıkıyor sol yanımda.
Orada sen yaşıyorsun dün gibi,
Yarınlardan çok öte.

Çok sesliliğim susmuyor teninde,
Dökülüyor dudaklarının eşsiz kıvrımlarına.
Bin gülüş uzak bize,
Kederlerim omuzlarını seçiyor, kavgalarına ilişiyor gözlerim
Ağlıyorum onurluca.

Karanlıkta yazdığım tüm mısraları
Seninle temize çekiyorum.
Sonra;
Ay iniyor tüm ihtişamıyla yanımıza,
Yıldızlar sınıflandırılmadan özgürce düşüyor saçlarımıza.

Ve sen,
Delice tutup yakamozları, avuçlarıma bırakıyorsun.
Şehir kavrulurken kendi yağında,
Lezzetini ilk sende tadıyorum aşkın.

Sus diyorsun, konuşma dinle ikimizi.
Çocuk edasında kulağına fısıldıyorum,
Yüreğindeki mavi ritmi nasıl keşfettiğimi.
Öyle ki;
Yalvarmadan,
Tek tabanca hayata karşı direnişini nasıl sevdiğimi.

Bu gece;
Can gibi,
Su gibi,
Kirpiklerinin gölgesinde serinliyor,
Düşlerimi seninle kucaklıyorum.

Kalbim sabırsız alev şimdi.
Yanıyor kollarında, insanca.
Yeniden hissediyorum ürkekliğini, her dokunuşunda.
Öyle küçük ki korkular,
Hepsini gerçeğin heybetine terk ediyorum.

Yoksuluz bu gece, tek dişi kalmış canavardan yana.
Suyumuz şiirlerin,
Işığımız şairliğim,
Susuyorum öpüşlerinde,
Düşlerimi seninle zenginleştiriyorum…


Mine Gültepe