Beklemek, ne acı bir gerçek
Gelmeyeceğini bile bile beklemek
Gidişiyle dağları yerinden oynatmıştı oysa
Hâla bir umutla beklemek, ne acı bir gerçek

Ölenle ölünmez derler
Gidenin ardından ağlanmaz derler
Oysa gitmenin ölmekten hiçbir farkı yoktu
Giden ardında ağlayan gözler bırakmışsa eğer
Gözünle görmüşsen musallaya uzandığını
Bir dua da sen edersin gidenin ardından
Soluduğun nefesine, nefesi karışıyorsa
Varlığını bile bile gözler ona asırlar kadar uzaksa
Aynı havayı yürekler ortaklaşa kullanıyorsa
Ağlamamak olur mu hiç?

Gözlerine bakarken tebessüm edişleri
Ellerinden tutarken, avuçlarını terletişi
Gözkapağına düşen kirpikleri elleriyle kaldırışı
Bunca anılarıyla, hatıralarıyla şiir oluşu akla gelince
Sevmemek, aldanmamak olur mu hiç?

Aşk, ayrılığın ayrılmaz bir kardeşiydi
Öyle olmasaydı eğer, sarf edilmezdi bunca sözler
Aşk dedikleri, iğneden ipliği geçirir gibi titizlik isterdi
Aşk, melül rüzgârların estiği bir havada,
Bir uçurum kenarında sevmektir aslında,
Kendinden vazgeçercesine,
Gözlerini kan gölüne çevirircesine
Bir bebek gibi büyütüp beslediğin yüce sevdanı
Ayrılığa emanet edip de bir köşeye çekilmek
Olur mu hiç?