Sevdiklerini kaybedince zulmetme kendine,
Sen kaybetmeye fazlasıyla alışıksın;

Unuttun mu?
Okulda kokulu silgilerini çalanları?
Kırılan oyuncaklarını?
Yırtılan ayakkabılarını?
Kıskançlıkla baktığın arkadaşlarını?
Tokalarını takıp da giden komşunun kızını?

Unuttun mu?
Bisikleti olanlara bir hevesle baktığını?

Unuttun mu?
Topun sahibinin seni maçtan kovduğu günleri

Unuttun mu?
20 kuruşluk dondurmaya ağladığını

Çay bardağını soğusun diye
su bardağının içine koyduğun günleri unuttun mu?

Unuttun mu? Bayramlarda para için öptüğün elleri
Bir şeker için üzerine kapanan kapıları unuttun mu?

Şu kısacık ömründe,
büyütme kimseyi o badem gözlerinde.
Sen hep bir umutla heveslendin bunca şeye.
Yeri geldi kırıldın, yeri geldi mutluluktan uçtun;
ama asla umutlarını yıpratmadın...

Ne gidenler yıpratsın umutlarını,
ne kalanlar yüceltsin yürek tahtını...
Yap kendine bu dünya’da güzel bir yer
Onlar sana desin misafirperver...

-
www.mehmetkandemir.net