Büyüklerimden bilirim gidenin dönmeyeceğini
Bu yüzden dönmeni de beklemiyorum zaten

Kendimle barışık biriyim artık ben. İnan ki
Sensizken de zamana yenik düşmeyeceğim artık

Bazen kendimle konuşuyor, gülüyor, eğleniyorum
Bazen de yağmurlar yağıyor yüzüme şarıl şarıl

Yürüdüğümüz caddelerde, sokaklarda
Dinlediğimiz şarkılarda, türkülerde

Konuşurken kurduğum cümlelerde, mimiklerimde
Her yerde seni anımsıyor ve yaşıyorum

Şu sıralar buğulanmış bir cam gibiyim sanki
Kırılınca keskinleşen, silinince parlayıp açılan

Bir mum ışığı misali sallanıp duruyorum sağa sola
Melül esen rüzgâr söndürecek diye ürperiyorum

Yeşil Ovalardaki ırmaklar ve nehirler gibiydik
Anne sütü gibi tertemiz ve berraktık oysa

Ben seni hep bir film artistine benzetir dururdum
Huyunla, suyunla tıpa tıp aynısın der ve gülerdim

“Hayır Hayır!“ sen özenle yaratılmış bir kar tanesisin
Gökten ağır ağır yağan ve pas parlak bir kar tanesi

Masmavi ufuklara yelken açıyorum artık
Yüreğimi hiç söylemiyorum bile, o farklı evrelerde

Ben denize açıldıkça, sen dalgalar çıkarttın karşıma
Ellerim nasır tutana kadar çeker dururdum kürekleri

Dalgalar savurur dururdu teknemi dört bir yana
Çaresiz, bitkin, argın bir halde kaldım yapayalnız

Zorlu yolculuğumuzda hüküm sürdün hep
Hükümsüz birine hükmettin, hüküm sürdürdün

Şimdi hüküm sürdüğün dostun fazlasıyla yorgun
Yüksüz, hükümsüz bir ufka yelken açıyor

Pişman değilim yüreğine yelkenler açtığım güne
Kulak da asmayacağım uzaktan çalan senfonilere

Anıları, hatıraları bir sonbahara armağan ediyorum
Giderken senden son bir istekte bulunacağım

Gözlerim şelale misali, kâğıdım şimdi sırılsıklam
Yalvarırım bir nisan günü gelip de gözlerime bakma

Telif haklarıyla korunmaktadır.
www.mehmetkandemir.net