dışardan üzerime ellerini uzatmışsın bir de
uykumdan tutup bastırıyorsun en karanlık yerine
başka bir şey bulamıyorum susmaktan başka
bütün bir ömrü özetlemeye yeteneksizim
belki diyorum tanıdık birilerini görürüm
bu rüya başkasının adına
bu yalnızlık farklılığıyla eşsiz
bir yakınlık adına yaşandı
bu ömrün dünyasına başlamadık daha
böyle genç öleceğim ne zaman olursa
bir şiir okumaya zaman olursa amenna
ya da paralanırsam bir dizedeki ağaç dalına...

neyi ya da kimi beklemeye geldiğimi
saklıyorum ya en sona
en sonuna bu karlı göğe uzanan
kavak ağaçlarına hüzünlenme alışkanlığının
birbirinden kuvvet alan evler alay ederler
uzak seslere aşina ömür acelemle
balkonlarına gölge düşürmeyi
çok görürler ilk hecesine yalnızlığımın
oysa sabah telaşını beraber yakalamayı
ne isterdim sıcak yatağını küstürmeden
ne isterdim kapıyı açmaya korkmadan
sokağın sesinden bir bulut koparıp
öpücüklerimizin arasına...
bize özgü bir mevsim yapmak sevmeyı...

"hiç bilmediğim bir sokağın içinden geçer gibiyim
gözlerini kapadığın anın içine dalar gibi...
sobanın kömürü bitmiş
ayakların açıkta kalmış
bir yazı daha kış tedirginliğiyle
geçirmek zorunda değilsin işte
ekmeğin yanında mandalina dilimleri
utanmak zorunda değilsin...
yanağın uykunda da ıslak
beni görecek de koşacak gibisin kapıya
soğuktan kurtaracaksın ya şiirimi
dışarının kokusunu alacaksın mutsuzluğumdan
en kısa ömrümüzdü bu üşümek diyeceksin
en uzunu bizden sonra bir zaman
bir şiirde yaşayacak birileri diyeceksin
bizimse ömrümüz şiirden kısa diyeceksin
bizim şiirimiz bizden sonra..."









kağan işçen...