kırmızıya kapılıp küçüldüğünde
bir pencerenin önünden geçen
ve sonra rastlantısal doruğun mutluluğundan
sevinçler devşiren bir bakıştan fazlasına sahip değilim
ne kadar sıcak olursa olsun
kurtaramadım kendimi üşümekten

o yolun sonu nereye varır
değişmek istediğimizden bahsedip
etrafımızı kuşatan aynalardan
medet ummak gerçek bir mucizeydi
fundalıklar
üstümüzden geçerek olgunlaşmayı bekliyordu

hiç bir şey ölü dudaklarını kıpırdatan yıldızlar kadar sonsuz değil
konuşmaların ve dertleşmelerin uzayan faslı
ve bazen uykumuza karışan nehirlerin
bilinenlerden daha basit olmasından korkuyorduk
bilge çiçek göğe ulaşınca yoruluyordu

geri dönüp büyü dolu kalbimize sığındık
nefes aldıkça küçülen mavi çıkmazların
mavi hayallerle büyüdüğünü görünce
uyanmak istemedik tatlı uykumuzdan

değersiz kuruyan yaprak
yeşil saçlarıyla yeni mevsimlere umut bağlıyor
işte burada düğümleniyordu öz
burada yeşerip
burada kayboluyordu son söz.