Ölmeden
geceye günden düşkün
şehvet arsızıyım ben, ayrılır ruhum ilmek ilmek tenimden sevgiliye düşkünüm ben! gökyüzünün mavisine hayran hayat esiriyim ben; ölümü, avuçlarım yaşamla kim ola ki alacak bu canı hem, ben istemeden; ben! sevgili dokununca gökyüzü parlar aniden hayat vurur kırbaçları tenime de ben, ölürüm istemeden ilmek ilmek ayrılırım bedenden, ölürüm kollarında benin benden beterim, ben. hayran hayran bakarım bana siz bilmezsiniz hem pragmatik bir romantiğim ben. sevişirken gece, günden uzun ay batar mı adı buysa gecenin? saklar mı güneş gökyüzünü yerden? tende mi yitirilir tüm benlikler ölmeden? hayat kısaysa suçlamalı mı sevgiliyi yeniden? belki evet sırf mantık için belki hayır sırf şehvet için değer mi zaten ömrü esarete hem yakışır mı tene kırbaç izi? ne yapmalı etmeli de bu meseleyi çözmeli ölmeden. |