rüzgâr sinmiş köşelere
sokağın dili camları tokatlıyor
ecelin fırçası cevval
kan uğultusunu gözlere çiziyor
-karanlık...
diyor bir ressam



yağmur yağsa,güneş açsa
gök-kuşağını çekse insanlığa
aydınlansa cümle kalabalık
sokağın başından gözyaşı selini
alıp gitse güvercinler



-keşke



elini tutsan bir çocuğun
ben omzumu versem yaşlı bir anaya
türkü olup yağsa kalplerimiz dağlara



heyhat! uzak yollar
kanlı bir masalın bilyelerini topluyor zaman
ellerimiz paslanmış
ağzımız bakır tadında
kendi acımızın ipine un seren
kulaklarımız tıkalı



-karanlığın sesi buzdan
diyor bir ressam



ekim ayı
tam da mevsimin ortası
tanrının kapısında çığlık çığlığa ölüm
kötülüğün dönencesinde korkunun eli
bebek sarısı hüzünleri içre çağlatan acı
yok mu insafın yine pare pare dağladın güneşi



-keşke



biteviye külleri közleyen meczup
ateş kadar yürekli olsaydın




ve
pusudaki ölüm
toprak kadar taze kokmasaydın…











ayşe uçar
11-10-2015
dilitutulangünlerden