yorgunum sebastian
gönlümün perdelerini ört
sar acıları loş odaların ışığına
su dalgası düşüncenin kolları
seyrine çekiyor suskunluğu
mümkünse sesini kıs aklımın



güz sızısında eylül
ya bendeki neyin sızısı
puslu camlar, küflü koridorlar
bu kasvet yağmurları neyin habercisi



dallara üşüşen serçeleri topla sebastian
bu gece misafirim olsunlar
bize kuş cıvıltısı, kuşlara ekmek
biraz yaz kırıntısı
hiç fena olmaz



gözümde
uçuşan kelebekler
başımda yıkılası ağrı
depresif bir yılanın tıslaması gibi
duvarlarda ne çok gölge mırıltısı
al! kalbimi küçük bir kutuya sakla
içinde çürüyen kurtçuğu kuşlar yemesin
sıradan insanların bakışı gibi bakma yüzüme
gobi çölü gibi yanıyor gözlerim
sil kirpik tuzlarını



ah! sebastian
sessizliği yalnızlığa sarıp bırakmışlar
fısıltısını derman saymışlar yaralı kalplere



her gün bakışlarıma çizdiğim
mutluluk resimlerini de kaldır
sonbahara inandırıcı gelmiyor
tüm şehir üstüme düşmüş gibi
söyle çöpçülere yataktaki enkazı
ruhumdaki yığıntıyı alsınlar




kanı çekilen mezar taşından umut ışığı olur mu?
sor bakalım elektrik direğinde ötüşen yusufçuklara…










ayşe uçar
27-09-2015