Aslında hepsi bir Kasım fırtınasıydı,
Yağmurun yaprakta,
Yaprağın dalda tutunamadığı.
Oysa dal budak vermişti,
Can vermişti.
Güzel olsun diye yeşili,
Mutlu olsun diye maviyi.
Kırmızıyı vermişti aşk olsun diye,
Giderken koca bir şehri yakıp gideceğini bilmeden.
Onun için neler koymuştu gök yüzüne,
Her renkten deste deste gök kuşağı koymuştu,
Küçük bir kız çocuğunun kaçan uçurtmasını,
Geri getirmemişti.
Kuşları koymuştu.
Martıları güvercinleri helede serçe kuşlarını.
Hepsi bir kasım fırtınasıydı.
Çiçekleri solduran,
Yaprakları dalından ayıran.
Sevgi neydi?
Bir dalda yeşeren tomurcuk,
Yada açmayan bir gülün goncasımıydı.
Neydi sevgi?
Hangi aya hangi güne hangi yıla özgüydü.
Sevgi dal dal dökülen umudu,
Adını bulutlara yazmak gibi bir şey,
Görülmeyen tutulmayan.
Yada gök kuşağının altından geçmek gibi bir şey.
Uzanamadığımız,
Tutamadıgımız.
Şimdi seninle konuşur gibi konuşuyorum,
Pencereme konan kuşlarla.
Seninle konuşur gibi dinliyorum kuşları,
İçim geçiyor.
Bir arsız gülüş düşüyor dudaklarımdan,
Ürperiyorum.
Sana sarılır gibi,
Sarılıyorum yüreğime.
Üşüyorum:
Üşütme beni.........Ş.CyILMAZ./ Şiir Baba/