Ne karanlık gece bu anne,
Sanki gök yüzüne siyah çarşaf sermişler,
Sokaklara yağmur suları dökmüşler,
Bir çiçeğin boynunu bükmüşler,
Kuşları yalnız bırakmışlar anne.
Ne garip değimi karanlık,
Yaşamak aydınlığa,
Umutlar yarına,
Ertelenmiş hayatları tükenmişliğe bırakmışlar.
Nerede sevgi anne.
Vurulup bir sokak başında ölen aşk değil mi.
Oysa şafağa,
Oysa ellerine hasret gidecek yüreğim.
Özlemi içime koydum anne,
Gül yanaklı çocukları,
Sırma saçlı kızları düşün anne.
Bir çemberin peşinden koşan çocukluğum,
Misketim topacım uçurtmam nerede,
Nerede sevdiğim kızlar,
Oysa aşık olmak,
Oysa bir kadında sevgi olmak istemiştim.
Şimdi o sokak da vurulan benmiyim,
Yoksa benim gençliğimi.
Ellerini özledim anne,
Saçlarıma dokunmanı özledim,
Hiç bir kadın eli senin gibi dokunmadı saçlarıma,
Hiç bir kadın senin kadar sevmedi beni.
Sen dokun sol yanıma anne,
Sen dokununca acımıyor.
Hangi mevsim şimdi,
Hangi günün şafağı penceremden düşüyor içeri,
Kaç zamandır şafağı görmedim,
Düşen her yıldızda ölüyorum anne,
Her gece kaç kez dar ağacına çekiliyor,
Kaç kez firar çıkıyor yüreğim,
Kaç kez ölüyorum bir gece de anne.
Bayram sabahları geliyor aklıma,
Bayram sabahlarına özlemdi sana sarılmam.
Ne garip bir şey sevmek anne,
Gece ay doğar gibi,
İçinde birinin doğması.
Özlemek nasıl bir duygu anne,
İçindeki fırtınalara yer aramak nasıl bir şey.
Ne garip şey aşık olmak anne.____Cengiz Yılmaz/Şiir Baba/03/10/2015