sabahın kör karanlıgına uyandım yine seninle
yüregime saplanmış deli sevdan ağlattı öylesine
sensizligin hüznü var işte bu koca evin içinde
senki engin denizlerin suskun perisiydin canan
habersiz mektupların satırlarında başlık oldu adın

kır bahçelerinde ellerini tutup koştugum yarsın
gecelerimin kanayan yarası oldun şimdi canan
tamda mutlulugu buldum derken gidişin neden canan
tüm dünyayı üzerime yıktın duy sesimi ey nazlıcan
soguk ve ıssız ölümümsün alışırmı yokluguna bu can

sevdalı şarkılarımın baş rol oyuncusuydun canan
matemin gözlerimde ölümüne isyan ediyor durdu zaman
gönül bahçeme ektigin kırmızı güller yaşerdi bak
varmıydı tek başına sonsuzluga yürümek varmıydı
bumuydu sözümüz bumuydu sevdamız bumuydu canan

sen benim yaşama nedenimdin aldıgım nefesimdin
bahtı karalı çiçegim hangi adaletin kanunuydu gidişin
gizemli gülüşlerini kim soldurdu kim çaldı seni benden
kara toprakların soguk yüzümü aldattı seni nazlıcan
çaresizligim çöktü gençligime bir sanamı kolaydı çekip gitmek

karanfillerin narin yapraklarında sevmiştim ben seni
çim yeşili gözlerinde yanan küçük ateşle sevmiştim
söylesene nasıl dayanır bu beden sensizligin yüküne
agır bi taşı koyacaklar şimdi üzerine neden canan neden
şiirlere sıgdıramıyorum seni anlatamıyorum sevgini canan

Erkan Sezgin