ADIN KURUSUN

“beni nefret çığlıklarıyla bırakın uçurumlara “


sen benden gittin ya
her ses seni, her veda senden bir şeyler götürecek
bu yağmur, bu suskunluk
hayra alamet değil diyor yüreğim
çığlığımı yutmuş bir karanlığın
körlüğüydü
rahmetine diz çökerken ağlayan günler


oysa ne kadar kar tanesi varsa
çığ düşürecek kirpiğimin dağlarına
sıcak bir düşte üşüyecek gözkapaklarım
kalman için yemin billah edeceğim
ne kadar suskunluk varsa aramızda
bozarım gitme diye
en acılı şiirleri yazıp kanatırım yaralarımı bir bir
yemine bile el basarım

titreyen bir duman
sövgüler boynunu bükerken kül tablamda
buram buram sen tütersin burnumun direğinde
hüznün suya, suya gölgen düşer
ben susarım şehrin tüm ışıkları söner
eksilen gece vardiyalarında koşuşturan sen
sigaramın dumanı baskın verirken hayallerime
gidişin vurur

cümleleri eksilen bir dönüş
kan kusar çığlığımı gömdüğüm duvarlar
penceremde ciğerleri yırtılan kuş ölüleri
yağmur nefesim gibi kesik kesik yağıyorken
şimşekler yalar dağların eteklerini
her yemininde yürek sancıma tuz basan sen
üç noktaya bir çığlık bırakıp
dibine kadar yaşıyorum gidişini
ağızımda ihtiyarlayan son heceyle
sana seviyorum diyemdim ama özlüyorum diyorum yokluğuna