İsimsizdi düşler
Kimsesizliğimin herkesi yalnızlık
Ve en büyük tezattır belki de
Kimliksiz yaraların şahitli sancıları

Bir eylül ağrısı yıkıp geçti böyle
Gözlerimden doğup,
yüreğimde sel olan yağmurlardı
Söz kesiğiydi yağmurları bu denli çıldırtan
yüreği taşıran
bıçak gibi ne yöne dönsen batan

Siyahındı bütün suç...

Hep böyle olmadı mı ki?
Bütün renkleri kapatandı
oysa her rengin ihtiyacıydı biraz siyah
biraz saklanmak için
biraz da korunmak

Oysa suçtu siyah olmak
en karasıydı renklerin
gerçeklere benziyordu biraz
ve insanlar pembeyi görmek isterdi

Şimdi yüreğim de böyle
Siyah muamelesi gördü

Oysa insanlar yüreğime kör
Sözlerime sağır oldu

İsimsizdi düşlerim
bu yüzden düştüklerimden tanıdılar

yara açanlar belliydi
ama kimliksiz kalmalıydı
bu yüzden yalnızca tanıklık ettiler
’acı verenlere değil,acı çektiğime’

İnsanlar işte!

Güçlüysen taşlarlar
iyiysen dışlarlar

Konuştuğun kadar kötüsündür
Ama söz kesiği bırakırlar

Sustuğun kadar iyisindir
Çünkü bıçak gibi kesilirsin
ama bıçak açmaz ağzını bilirler...