Güzel insanların bizim adından öteye varamadığımız 'Sevgi' denilen bir şeyi alabildiğince yaşadığı bir 'Gönül Şehri' varmış. Kötü kalpli insanların hiçbir zaman ayak basmadığı hiçbir şekilde kirletemediği gönüllerinin bu ıssız vadisinde, rüzgârın eğip büktüğü ağaçların sisli tepelerinde büyük halkalar çizerek süzülen kırlangıç sürüleri, şehirlerinin bekçileriymiş. Gecenin mavi tüllerine serpilen beyaz yıldızların altında, aşk denilen bilinmezin derinlilerinde yaşıyorlarmış bu güzel insanlar...


Ve bir zaman, topraklarının zenginliği Azmanların iştahlarını kabartmış, bitmek bilmeyen desise ve türlü oyunlarla o güzel şehre sahip olmanın hayali içinde yaşamışlar asırlar boyu. Kabil'in artıkları olan bu lanetli varlıklar, doymak bilmez istekleriyle salmışlar kapkara irinlerini şehrin ara sokaklarına. Yayılan kapkara irinlerinin renginde gözyaşı döker olmuş gül yaprağı... Sahnede oynattıkları figüranlarla virüslerini bulaştırmışlar doğaya ve de gönüllere. Rüzgâr da tersten esmeye başlamış, şeytanın soğuk nefesini bindirerek toz bulutlarına, sulamaya başlamış insanların yüzlerini. İnsanlarda bozulmuş, ruh da duygu kalmamış, o kardeşlik, sevgi beraberliği kaybolup gitmiş. Ruhlarının çığlıklarıyla daha bir şevke gelen çirkin suratların kahkahalarıyla tokatlanmış varlığın özü...


Kuşlar terk eylemiş şehri, çiçekler boyunlarını bükmüş. Şehre hiç bilmedikleri 'Sevgisizlik' denilen bir şey gelmiş Artık bu soğuk, ıssız ve karanlık vadide karabasana yatmışlar, zifir olmuş geceleri. Acının tutanakçısı gözleri açılmaz olmuş ki İhaneti anlatsın, ya da sel olup aksın, aksın, akıp gitsin bu coğrafyadan




Ve yine bir zaman sonra insanlar bağrışmışlar:

Kıyamet mi kopuyor nedir!...
Aklımıza, gönlümüze giren bu uğursuz nedamet de nedir
Gitti, Sevgimiz gitti, umudumuz gitti
yüreğimizi yakan alev söndü, yolculuğumuz buraya kadarmış
visali göremeden yarı yolda bitti.
Ağlayalım şimdi ölü bedenlerimize...
Güneş kim bilir ne zaman doğacak şehrimize.



Bunun üzerine yaşlı bir adam ölü vicdanlara haykırmış:

Sevgiyi arayan gözlerinizi kapatın ve beni dinleyin!
Bu vahşet ne ilktir ne de son
Bir yudum da olsa Sevgiyi ararsınız;
akıtmasını bilirseniz şelaleler var yüreklerinizde.
Ey üzerinde seviştiğiniz toprağın kıymetinden habersiz insanlar
biliniz ki taşıdığınız ruhla yaşarsınız;
ancak bedenlerinizde...

ancak şimdi neyin dalgası duyacak sizi
tükettiğiniz bu anlamsız lisanda
sevgi yoksulluğu paçalarınızdan dökülürken




______________________



Şiir, ne güzel anlatıyor anı ve bizim halimizi. İnşaallah düzeliriz. Dediğiniz gibi sebep olan temel öge SEVGİSİZLİK ve bizim, gönüllerde çağlayan o eski vatan, millet aşkından uzaklaşmamız.
En yakın tarih, mesela nerede o Çanakkale ruhu. Biz böyle olmasaydık onlar böyle olmazdı. Gönüllerimizden sevgiyi aldılar, sıra ruhumuzda...

Verdiği mesaj itibariyle çok güzel bir şiirdi.

Ve iki güzel insan; biri yazmış, diğeri okumuş. Şiirde anlatılan O sevgi hiç eksilmesin yüreğinizden. Yudum ne ki çağlayanlar gibi sel olup aksın o sevgi sizden.



Her ikinizi de kutlarım.







M. CÂN GÜNDEDE tarafından 8/27/2015 8:42:54 PM zamanında düzenlenmiştir.