Sokaklardan bir şairdi o,
Kaderini yazmasını beceremeyen,
Fakat…
Şiir bakışları coşkun,
Eskimiş düşüncelere esir bir yama...

Habbe<(evin) miktarınca
Tarlanın tam ortasında var olmak kadar serin.
Yağmak üzereydi özlemler yüreğine,
Kar tanesin de sehla bakışların
Kaybolmuş bir karârtî gibi,
Bir yudumluk kahve gözlerinde haykırırcasına,
Sensiz olmaz dedirtircesine,
Lâl olan kelimelerin bile bülbülleri kıskandırırcasına...
Yudum yudum içmekteyim
Senin beni düşünme ihtimalini.

Köhne bir gurur belirse şimdi yüreğinde.
Sokakların dili olsan,
Yanlızlığın resmini çizebilirmisin?
Güzelliğini hiçe saysan,
Şiirlerde sonsuz kalmaya cesaret edebilimisin.
Mısralarımı okurken beni anlayabilirmisin ruhunda?
Unutabilirmisin, ihanetleri ve kötülükleri?
Haykırmak istercesine caddeler de, eylem yapabilirmisin sözlerinle?
Mahallelerin köşe başlarında, yalnızlığı yudumlayabilirmisin?

Uzanacaktır yüreği kadar küçük bir el.
Ya tutacaksın mutluluğa sarılırcasına.
Ya da devrim niteliğin de kaybolacaksın kırdığın o kalpte.
Bir gün biri çıka gelse, kalbini görmek istese, açmaya cesaret edebilirmisin?
O gün dudukların susarsa…
Gözlerinde ki damla belirtileri anlatmaya yetermi sanıyorsun sevgini.
Mutluluk bile saçmalamaz mı sence?
Bir bardak demli çay sokağın da şairsin.
Kaderini yazamaya yetmez şiirlerin,
Sadece kaderine cümleler sığdıran bir tahıl tanesisin.

Ferit Ali Karasu
.