gökyüzünde beyaz bir güvercin süzülüyor semalara
gözlerim takılı kaldı rüzgarla savrulan kanatlarına
yeşil bir vadi üzerine bırakılmış umut dolu yüregim
ben gülmeyi çoktan unutmuşum biliyormusun anne
hüzün bulutları kapladı gözlerimi kaderime ağlıyorum

şu yalan dünyada tutunacak tek bir dalım bile kalmadı
esir düştü hayallerim zalimlerin yaşadıgı bataklıga
ne bir kalpte sevgi ne bir yürekte güven olamadım işte
damarlarımda kan yerine kin ve nefret geziniyor şimdi
derin sulara battı yaşama sevincim kaderime ağlıyorum

engin denizlerin ortasında kalmışım çaresiz yapayanlız
ateşe verdigim hayat sandalım ısıtıyor düşlerimi
bir agacın yapraklarına yazıyorum gözyaşlarımdan seni
kimselere diyemedim sana duydugum hislerimi fakirdim çünki
yoruldum yenildim ben bu hayata anne kaderime ağlıyorum

ne zaman birine aşık oldugumu düşünsem susardım sadece
sanki büyük bir günah işlemiş gibi ürperirdi bedenim
sevmek bizimde hakkımız degilmiydi harammıydı yaşamak
hep hayata bir sıfır yenik başladıgım gelirdi aklıma
dillerim lal gözlerim kan bu gece kaderime ağlıyorum anne

sokaklar sessiz bulutlar dertli yağmur telaşlı yağıyor
avuçlarımda duruyor hala isminin baş harfi o bilmesede
başımda bir agrı belirdi şu sıralar hiçmi hiç dinmiyor
tabiblere sordum az bi ömrün kalmış dediler gülümsedim
1 sevda öyküsü son buluyor bu gece kaderime ağlıyorum anne

Erkan Sezgin