Arklar açılır küçük ellerinin kader çizgisinde
terleyen avuçlarda sensizlik kendine batar bir gün
Gömülür toprağa buram buram uyaklar
dilin arefesine kurban edilir çığlıklar
Anlarsın ki tüm hikayeler aynı biter
yanına alarak kayıplarını öğrenirsin gün ve gün...




Dağlar büyütürsün içinde
yumruklarını yüreğinin içine koyup yürüdükçe.
Devrilir iyi niyet yamacından gürültüyle bir ağaç
en vefalı alkışta ikiye bölünür hatıralar bıçak gibi...
Solgun dudakta taşırsın acı gülümsemeleri
her gidiş yardım eder bir kez daha kaybolmalara
Kokusu yeşerdikçe düşlerinde sevda turnalarının
bürünüp yorgan olursun geceye
kendi sıcaklığın ile uyanırsın nice sabahlara bir gün...




Geleceğe gün ayarlarsın takvimlerden
boylu boyunca uzanırsın koynuna sevgili gibi yalnızlığın
Bir öpüşün bitkin tadını hatırlarsın
unutkan elin değdikçe dudaklarına
Diz dize oturan bakışlar kırılır vebadan
makam olur sevginin sesi sessizliğe bağışlanan
Başı boş rüzgarların ıslığı eşlik eder odana
dört duvar arasında kar yağar bahar dallarına
isli camdan bakarsın anılarına damla damla...
Döner eski bir plak aynı gramofonda
Geriye bakışın geride tuttuğu mutluluktur yazın başı
güneşi de tahtından indirir gece bir gün...





Öğütür durursun hayalini bir çift gözün
onun da sana yandığını ümit etmekle geçer ömrün.
Ten rengi gecelerde uzun bir kışı başlatır düş adımlar
unutulmuş çirkinlik değil midir güzelliği başlatan
Gevrek olsa da taşıdığın kollar
uçurumlardan örülü değil midir
sıra dağlar yaratan sevdalar...!





Tut ki;Aşkı arşivine aldın bir seferde
Sonraya bir önce ekledin
sol tarafta hüzün kuvvetleri
sağ tarafta öncü birlik sensizlik olsa da
ışığını sevmezsen nasıl savunabilirsin şimşeği
Savaş şartları ne olursa olsun
Hem bazen gitmek de galibiyet değil mi...?
O halde direniş niye..?
Savunmasız düşüncelerde taranır ayrılığın saçları
Hangi yakasında yaşanırsa yaşansın
Gitmenin kalmaya açılan kapısından
bitmez denilen aşklar da geçer bir gün ...




Ferda Özsoy