“Ben seni bir fiilin tüm zamanlarında severdim,
Şimdi miş’li bir geçmiş zamansın benim için…”

Hayatın içindeyim bazen
Bazen de kıyısındayım tüm özlemlerin
Bir kum saati gibi
Ters düz ediyorum gündüzümle gecemi
Aşka hasret umutlar biçerek

Oysa gülüşlerimle inşa etmiştim gözlerindeki cenneti
Sessiz duvarlar gibiydin, ağlıyordun gülerken
Duayla matem arasındaydı sevinçlerin

Ürkekçe vermiştin ellerini avuçlarıma
Kaz tüyünden bir yatağa uzanır gibi
Bırakmıştın kendini omuzlarıma
Gözlerin gözlerimle sevişmişti uzun uzun
Korkular çok uzaktı o vakit rüyalarıma

Mevsimlerim sıcacıktı, düşlerimse ebruli
Gerçek olmayacak kadar güzeldi sanki bir peri masalı gibi

Sinsi bir rüzgar sardı
Karanlık bir perşembeyi
O gün güneş bile güne küstü
Sonra korktuk karanlıktan
Bıraktık sevişmeyi

Aynalara bakmaktan,
Kendimizle konuşmaktan,
Yaşamaktan korktuk,
Hissetmekten
Üzülmekten yine
Yine üzülmekten
Ve acı çekmekten…
Çocuk olmaktan,
Birlikte oynamaktan,
Hatta yaşamaktan…

Öksüz parklara sığınan çocukluğumun
Umuduydun tüm oyun alanlarında
Rüyalarımın kocaman ağırlığıyla ezilirken uykularım
Bestelenmiş tüm sevinçlerimi yırttım
Yıkandım gözyaşlarımı saklayarak
Buz gibi anılar altında
İşlediğin tüm suçların günahlarını üstlenerek
Hep “Biz!” dedim senin tüm müebbet suçlarına

Bir yaz günüydü, biz iki kişiydik
Tüm mevsimlerimi avuçlarımdan alarak
Arkana bile bakmadan
“Hoşça kal..!” dedin
Ve gittin…

Kırıklıkları içindeyken hayallerimin
Anlamsız suskunlara beni terk ettin

“Seni kaç vedada gönderemediğimi bir sor bana,
Oysa “Hoşça kal!” demek ne kadar da kolaydı sana.”

13.07.2015- 00.30- İstanbul