Alıştım galiba her defasında
Tuzla buz olunca hayat karşısında
Kırılıp kırılıp yeniden kendimi onarmaya
Yarım kalmışlıkları arkamda bırakarak
Tümlenemeyeceğimi bilmenin bilincinyle
Devam ediyorum yol diyemeceğim bir güne

Karamsar bir bakış acısıyla değil
Olanca çıplaklığıyla tüm gerçekliğin
İhtimalleri tükenmiş olasılıksızlıklar içindeyim
Bir fotoğrafa ya da bir anıya
Anlam yüklemek istiyorum
Bir hatıranın arkasına sığınmak
Ya da bir rüyanın gerçek olmasını ümit ederek
Çaresizlikler içindeyken gerçekliğim

Anlamı yok biliyorum
İçimdeki denizler ölüyor
Mavilerim boğuluyor dipsiz karanlıklarda
Balçıklar içinde tüm aydınlığım
Ve karanlığa gebeyim
Biliyorum gelmeyeceksin
Ölüyorum, yaşamak denilen bu oyunda
Hem de sensiz...

“Zaman mı?”
Şimdi ben ağır çekimde yavaş yavaş
Hem de gülümseyerek yokluğuna
Ölüyorum

Sen yaşadığını mı zannediyorsun?
Gülümse tüm sahteliğinle bana yine
Nasıl olsa ben ölüyorum

27.08.2015-04.20-İstanbul