“Tüm sözcüklerim, haksızlığın uğruna verdiğim
isyanda ziyan oldu sanırdım.”

Azıcık hüzün verdin, gözyaşlarına boğuldum
Biraz da mutluluk, kahkahalara doydum
Sonra birden gittin sandım
Sığındım bir meyhaneye
Üzümden rakı verdiler
Sen de hüzün kattın geceye

Sesler birden sözcüklere, sözcükler de şiire
Ben de tüm şiirlerimi doldurdum boşalan kadehlere
Hiçbir şey ziyan olmuyormuş bende
Bunu öğrendim meyhanede

Çığlıklarımı damıtarak saf bir sensizlikte
Kadeh kadeh içtim kederleri karanlık bir pencerede
Anason kokulu kâğıtlara anlattım seni
Oysa vurulmuştum bir gece evveli
Kahpece bir dizede ezberimden:

“Beni çok sevdiğin için vazgeçtim seni sevmekten!”

Hiçbir şey ziyan olmuyormuş gerçekten
Oysa, ezberlediğin yalnızlıklar gibi değildim ki ben
Ezber bozan bir sevdaydım, anlamadın
Ben de kendimi hiç anlatamadım bu yüzden
Anlatsam da anlamayacaktın ki

Mülteci yüreğine yurttum fakat sen
Göçebe sevdalar için beni unuttun


Yakasına yapıştım yalnızlığımın
Epeyce de sarhoştu zaman
Dilenmiştim sevgi zannederek kendimi senden
Sende bana aitlikler yoktu
Ben fakiriydin
Yitiktin bir aşkın bitikliğinde
Kimsesizdin bana her geldiğinde
Aşktan payına düşenleri
Asıl sen zayi etmiştin sarhoşken

Her kadehte kelimelerimden taşarken sen
Hiç kalmamıştı sende bir damla bile ben

Kendimden kaçacağım bir coğrafya da yoktu benim
Kimsesiz bir meyhanede seni sayıklıyordu kalemim


Yarım kalmış bir aşkın kırıklığı
Kıvranırken kalbimin en saklı yerinde
Kendinden geçmiş dizelerle baş başayım


Şimdi, uzun bir hikâyenin kısa özetiyiz:
Sen ve ben...
08.07.2015-05.00-İstanbul