karamsarlık uyumuş
alakasız olma isteğini sürdürüyor
ağ girdisi bozulmamış o kapı
his ile geçtiğimiz esintilerin
yeniden tekrar etmesini istiyor
bir yardım sonrası için kapalı
taşların kanatlarını öpüyor kulaklarım

geri gelsin kuyular
geri gelsin suya düşen kederin derinliği
ışıktan korkan yalanlar çırpındıkça
doluyordu çatlağa evvelin kirpikleri

üzgünlüğünü silemiyorum
gözlerimiz nemliydi hep nemliydi
sığındıkça azalır ürperirdik
ne zaman bir sabahın başlangıcı ile övünsek
dağların ardına kavuşup
sarılmak istiyorduk size

o anı esenliğe vardıran
çiçeklerin yeşil böceklerine söylendik
tedirgin elimizin yörüngesine değmeyin
rüzgarı toprağa bulayan havanın yaprağı
aramızı örtüyordu kaybolmayalım diye

çocuk dalgınlığı değil üstümüz
ölüler yaşayanlardan daha çok
yemin ederiz
bunu bildiğinize yemin ederiz
acı diye bir şey yok
yok sayarken
büyük hamlenin küçük sesinde boğuluyorduk.