Hep ayrıldığım şehirlerin tren garlarında kaldı ümitlerim

Nazi zülmündeki esir yüreğimde

Ben kendimden yeltendim çoğu zaman
Kara görmeliklerle baktım kör karanlıklara
Boy verdim olumsuzluklara
Soy sürdüm her nekadar nahoş hicranlar varsa
Mıknatıs gibi çektim kendime
Bütün mutsuzlukları
Hepsini sineme sakladım Mülteci gibi

Aklım ayrı kalbim hep ayrı yol aldılar
Ne aklım kalbime yar oldu
Ne kalbim aklıma yaren
Hep onların keyfine acı çekti bu fani beden

Yar uğruna tuz bastığım yaralarım olmuştur
Kalbimi kasıp kavuran
Dost uğruna günlerce af edemediğim ahmaklığım
Meşgul etmiştir aklımı
Vicdanımı dışlayan

Oysa ben naif yünlerle örtülü
Kınalı kuzalar var sanmıştın şu hayatın içinde
Gök kuşağı renklerini güzel gören
Kalbi ruhu temiz olan faniler
Bedenin göçücü olduğu bir dünyada
Boşuna ümitlenmişim
Ne yazıkki hayatta,sevdada,dostlukta,ömürde
Kocaman bir yalan


M,Kılıçel