bir günün içi olmalısın
sonra doldurmalısın gördüklerini anıya

ilk esnemesi gün ışığının
eski bir tekrara yenilip içinde yol alması
dikilip herhangi yerde bu ben değilim derken
yeniden tasarlamak kendini

her güzel şeyin bir rengi vardı
kapıldığın gerçeği tekrar eden var eden
unutulan uyuyan
beyazlaşana dek uçuşan anılar

kırık kalplerde yüzler çokmuş
çocuksu sevinçleri omuzlarından göğe
yeni yalanlar söyle tatlı gün
bizi sevgili yaz akşamları avutsun

sahile varıp düşünen su
neden bize benzer irkilmeden
o bütünün kuş sesleriyle telaşlı bulutunda
solucanlar yağmurun geldiğini biliyordu
bir ahenk yanılgısı veya
ayrılığa eşlik eden dalgalar

git gide çekilen
sevgi ayrışmasının hafifliğine tanık oluyoruz
sen bu titremeye ölüm diyorsun
hayır o ufuktaki keskin öpücük
göğe düşme korkusu çeken balığın tedirginliği.