Tanrı konuğuydum geldim kapına
Ateşlere attın yandırdın beni
Çekinerek baktım taştan yapına
Yollara düşürdün kandırdın beni



Ben olmuşum soyka kapında çırak
Yürekler cenk vurur oluyor uğrak
Kin ile nefreti gelsen ayırak
Ham iken pişirdin kandırdın beni



Beni meftun eden hoş bir bakıştı
Her sohbet içinde kor bir yakıştı
Huzmeli ruhundan zor bir çıkıştı
Dağları aşırdın kandırdın beni



Bilmezdim sevdanın acı yüzünü
Karış karış gezdim mecnun düzünü
Başköşeye yazdım zillet sözünü
Bahis de başardın kandırdın beni



Açtığım yaralar çoktur demiyor
Tifüslü bit gibi kanım emiyor
Ecelsiz öldürdü diri gömüyor
Peşinde taşırdın kandırdın beni



Özlem ÇETİN



NOT .Şiirimde taşlama mecaz kırgınlık, kızgınlık her duygu var.
Tifüslü bit olur mu demeyin, bit’ ten insana tifüs geçtiği gibi bit de tifüs kapmış olur :)
Saygılarımla.[ /kalin