ÖZGÜRLÜK KURBANI

aydınlığı sevmekten
karanlığa küfretmekten
yarınlarıma hayırlar dilemekten bıktım

şimdi
İnadına yaşamı sevmekten aranıyormuşum

nereden bilebilirdim
bir fahişe inancın hayatıma kastedeceğini
Gezi’de Kızılay’da
ben o kaldırımları belki bin kere
bin kere yol diye çiğneyip geçmişim

evinin önünde volta attığımı
bir fahişe uğruna adam sattığımı
benim aşka ihanet ederek kaçtığımı
kimse görmemiş

daha öncesinden yani çok önceden
meğerse pusular kurulmuş
planlı bir aşk cinayeti gibi
bu kaldırımlarda kaç Ethem’ler vurulmuş

kaç Berkin kaç kaçabilirsen kaldırımlardan
kaç Özge kaç Özgür kaç özgürlük

anonslar, anonslar, anonslar
etrafta sinsice beklemekte polisler
ütopik bir demokrasi uğruna
Özgür’ce dolaşırken diktatör yandaşları
Mahkûmiyeti istenmekte
Demokrasi adına insanlığın

ayağında prangalarla dolaşmakta bir ölüm
kardeşin kardeşe vurdurulduğu çarkta
dişliler arasına sıkışmış
insanlık can çekişmekte

ve
haksızlığa seslenmekte bir Ali

“başkalarına yapılan haksızlığa sesini çıkarmayanlar,
Zamanla kendi haklarını ve akabinde onurlarını da yitirir!”

hemen köşe başında duruyorum
biraz sendeliyor
ve yeniden doğruluyorum
kaybolan insanlığa lanetler yağdırıyor
oracıkta vuruluyorum

ben aslında,
aslında ben ölmüyorum
Uğur’un
Etehem’in
Berkin’in
Fırat’ın
Özgecan ve
Özgür’ün ölümünde
insan olmanın utancıyla yaşıyor
ama hergün binlerce kez ölüyorum

farkında bile değilim
meğer bağnazca inandığım
bir dinin kurbanı olmuşum


Efkan ÖTGÜN