"sen gittin ben şiir(leş)tim"


gittin...
bir kandil ışığı gibi söndü, gözlerimin feri
dikiş tutmaz yara gibi hep sana kanadım
unutmadım, unutamadım bir türlü seni
senin ismini, uykumda bile sayıkladım

gittin...
çürümeye bıraktın beni, bu lanet şehirde
sahipsiz akvaryumlar gibi yosun kapladım
kime gitsem, hep seni gördü gözlerimde
senden başka, hiç bir gönüle sığamadım

gittin...
sen olmayınca, sevme duyumu yitirdim
kınına su kaçmış bıçaklar gibi paslandım
bırak kahkahayı, tebessüm bile etmedim
ağladım gecelerce, yokluğuna alışamadım

gittin...
başaramadım bir türlü, seni unutmayı
kuru yaprak gibi ordan oraya savruldum
o orman yangınından geriye kül kaldı
intihar eden balina gibi karaya vurdum

gittin...
gururmuş, sabırmış ayaklar altına alıp
peşinden ağlamak istedim, ağlayamadım
beni bağlayan bu paslı prangaları kırıp
koşmak istedim kollarına, koşamadım

gittin...
bir kinin var gibi, sanki öç alır gibi gittin
bir ölünün külleri gibi küllerimi savurdun
giderken, senden kalanı hepten tükettin
vurmaz dedim, sen tam on ikiden vurdun