sis dağılıyor...
bin yıllık uykusundan sanki bir dağ uyanıyor, içimde
sırrına buğu işlemiş aynada, artık kendimi görüyorum
saçımda bayazlar, yüzümde çizgiler çoğalmış
zaman her şeyin ilıcı olmasada
acının flu rengi, zamanla sararmış

geriye dönüp baktığımda, kendi katilim meğer kendimmişim
o kağıttan gemileri, rüzgarla yarışan kalyonlar sanıp
bütün dillerde kendime yalan söylemişim

ne acı
sen her defasında kızılca kıyamet bir kinle, kirpiklerimden vururken beni
hala sevdiğine inanıp, seninle bir hayatı paylaşmayı ummak ne acı
bir mayın tarlasında koşar gibi, seni böyle umutsuzca sevmek
seninle olan düşlere inanıp
inanılmaz hatalar yapmak ne acı

sis dağılıyor...
seni bir rüzgar alıp götürmüş
yada sen silmişsin bütün izlerini
şimdi her şey öyle uzak, öyle soğuk
aşka açılan bütün kapılar, kör kilitlerle kilitli

mutluluk neydi
her buluşmadan sonra, senden ayrılıp giderken geri dönüp bakınca
seni o pencerede görmekti mutluluk

aşk koşulsuz çıkarsız sevmekti
sen başka kollarda uyurken bile seni silinmeyen dövme izi gibi tenime kazıdım
sen tırnağını yüreğime batırdıkça
kendi kanımla senin adını duvarlara yazdım

sakın...
sakın bende sevdim deme
sevseydin, cevşen gibi koynunda taşır
sarmaşıklar gibi sarıp sarmalardın beni
sevseydin, böylesine deniz kabuğu kıvrımları gibi katılaşmazdın
sevseydin ahh..bir sevseydin...
kırk yıllık düşmanından öç alır gibi, özletmezdin kendini

sis dağılıyor...
artık herşey öyle farklı ki
inanmak çok zor, bir zamanlar sevgili olduğumuza
bir kıvılcımla tutuşup, bir orman gibi yandığımıza

keşke hep sımsıcak şiirler yazabilseydim sana
tılsımlı gömlekler gibi sarılıp tenine
şerden beladan koruyup kollayabilseydim seni

ya ben hiç sevmeseydim
yada sen böyle sevdirmeseydin kendini
ben yazmasaydım
sende yazdırmasaydın
kulakta gümbür gümbür patlayan, mavzer gibi şiirleri