Nazım’ım soğuk sürgünlere düşmüş
Yanar insanına türkü türkü
Yanar memleket diye diye
Gözlerinde Anadolu’mun toprağı kalmış
Bakışlarındaki maviliği küsmüş
Dağların ardındaki erişilmez gurbete
Kaleminde yar burnunda tüten memleket kokusu
Sızlar içi sızlar her şafak’ta
Nasılda yorgun yalnızlığında
Ve arada
Gölgesinde dinleneceğini düşlediği
Gülhanedeki o ceviz ağacı gelir aklına


Nazım’ım yatar da Bursa kalesinde
Bedeni sığmaz soğuk duvarlara
Bir şakaftan bir şafağa
Kimbilir kaç tutsaklık var daha
Merhaba demeden daha sabaha
Rahleli avuçları
Nasır tutmuş umutları
Kırkbeşinde mavi bir çınar
Dilinde çocukça bir dua kalmış
Görsen öpesin gelir o kalem tutan avuçları
Memleket memleket diye

Nazım’ım sakınmamış sözünü
Kanamış hep sol yanından
Nerden seslendiyse kaleminden
Hep etrafını sarmışlar
Bir sağından bir solundan kurşunlar sıkılmadan
Hangi yüreğe değdi’yse benimsenmiş özünden


Bir daha gelirmi böyle üsdat
Ne kalemini kırmış
Nede memleketimi düşürmüş
Sürgündeyken bile dilinden
Kalemine de selam olsun usta
Yüreğini en gurbet yerinden öpüyorum

Ayhan’ca Cümleler
AYHAN AKDENİZ