Bir zamanlar önümde, eski bahçeler vardı
Şimdi artık önümü, yorgun besteler sardı

Sabahım ışıklarla, şifasını dökerken
Gül bile başını, çiylerle bükerken

Istırabı taşıyan, inleyen bülbülümdü
Gördüğüm bu serâbım, zamansız ölümümdü

Ruhum kızıl ufuktan, şimdi medet bekliyor
Beni vuran dalgalar, derde dert ekliyor

Diyorlar ki bana, mesafeler hep aynı
Nedendir çınlamalar, inlemeler hep ayrı?

Bu dünya değil midir, uçup giden bir buhar?
Niçin öyleyse sende, kanatlanmak var?

Bitimsiz sorulara, ömrümle cevap verdim
Kalpteki sancılara, kahrımla cevap verdim

Yüreğimde uzayan, bir hayale ağlarken
Eski bahçeler içimi, düşlerimle dağlarken

Can dediğim ruhumu, Hakk’a teslim etmeden
Çırpınan hatıralar, hayalimden gitmeden

Aynamın sularında, gözlerimi yıkadım
Bir umut çiçek açtı, hüzünleri tıkadım

Bahtiyar bütün düşler, hep önüme geldi
Gözlerimde biriken, saadet yüklü seldi

Olsun artık bahçemde, gülün rengi simsiyah
Yetişecek kalbime, hüzün yüklü bir segâh

Uyu artık gözlerim, açıldı renkli perde
Aramıştım hep seni, o eski bahçelerde

Hicranlı düşüncenin, beyaz gölgesindeyken
Hiç bitmeyen şarkımın, kırık güftesindeyken

Mazimin yağmurunu, sancılarla topladım
Bu hüzünlü günleri, ağrılarla topladım

Hep ağlıyor saatim, kalpte açan baharla
Geçiyor bütün ömrüm, yanık hatıralarla

Ey Pervâne bugün de, bak tutuştu bahçeler
Şimdi eski bahçeler, bir bilinmez yerdeler