12
Yorum
19
Beğeni
5,0
Puan
1323
Okunma

Ötüyordu sessizlik,
Titrek ışığı lambanın
Yanıp sönerken…
Savruk pervaneler
Çoktan hibeli ölüme
Devinirken gölgesinde
Kayıp ruhların.
Derken ötelendi âlem,
Örselendi beden
Ve ithamlarda boğuldu aşk,
En derinde can verdi
Tutunamazken.
Parsellendi hücreleri
O naif duyguların;
Merkezinde ikilemlerin
Dövünürken zaman.
Kıskacında ulaşılmazlığın
Bir nebze de olsa,
Dedi melekler…
Son bir kez daha düştü yaşlar
Ceylan gözlerden
Ve ısıtırken güneş
Soğuturken nefret…
Kıskacında hepten
Ölü düşlerin
Var olmamış tek bir imge idi
Özlemin sıcak ılık nefesinde
Sayıklarken adını
Unutulmuş olsam da
Şiirin son hecesinde.
5.0
100% (19)