şiir yüklü bulutlar,
kelime kelime hüzüne tünüyor havanın buhranı.
sıkılmanın ilmik ilmik örüldüğü bir zamanın ortasında semah yaparken buldum,
ruhumu....

yüzümün rengi yanlızlığa çalıyor.
kalbim,
kanadı büyük han kapısı..
ne çare han yıkık,dökük,
ardına kadar kapalı...

gerçeklik ayarlarım bozuldu,
rüyalarımla şavaşmanın yorgunluğu bedenim...
ruhumun ele geçirilmesi şüphesi,şizofreniye yakınmıdır ne?

kaybolmuş olmanın kanıtı yok ki,dünya alemde.
herkez herzaman aynı yöne yürüyor yaşamımda,
tokatlasam birkaçını,
ezberimle oynarlarmı?


birkaçını yedim,
birkaçını öldürdüm,
birkaçından vazgeçdim,
birkaçına yol verdim,
ama
aması,
sonuç?
mu-

sınav sız bir kaç güzel yaşam dilimi içimdeki tüm isteğim....

hangi insandan geçerken,
hangisi benden geçerken,
hangi yörünge yerçekimsizse,
ve hangisi yıkık kalp duvarlarımı daha iyi örecekse,
ona
olur belki ....

gidilememiş olduğum yollarımı,
çizimi aşaması ellerim.
yeşilliği bol,
aşkı baharatlı bir istek.

çürümüşlük kokusu ruhumda,
duvar dibi nem,
ağaç altı mantar belkide...

bağırma isteğimle dalga geçiyorum kaçgündür...
kendimi hafife almanın,alay etmenin tadına vardım çok şükür.
ya kendimi
ve
diğer herkezi ölümüne önemsesem ne olurdu halim...
alaycı bakış açılarımın toplamı tutundurmuyormu yaşama ellerimi...

hava kapalı...
ben kapalı...
tüm istekler ölü...
bahar çabuk gel...
hem havaya hem bana...brn