şiirlerini kaybetmiş bir nazım, bu gece kalbim.
artık evereste çıkmak istemeyen bir nasuhum belkide...

yorugunluğum ve utancım bana yeter...
yaşamakdan,
birilerinin yaşamıma girmesinden çok yorgunum.
her insanda bedenim ve ruhum okadar yoruluyor ki,
kendimden,birparçam kalmıyor gene kendime...


şiirlerlerimi kaybettim.
gülüşlerimi.
gerçekden,
ama
gerçekden sevişlerimi...
ençokda sevişmelerimi.

yaşam denilen yolcuğumda,
ayaklarıma giymem gereken potinlerimi kaybettim belkide.
yüreğim zırhını giymekden bitap,
dilim azımın içinde ne yana dönse,
kuruluk ve bir okadar acılıkla kıvranıyor.

çok uzak ülkelere gönderdim sevdamı.
yerini yurdunu bilmiyorum ne onun,
nede onun kalbine gömdüğüm kalbimin...

yorgunum,
yorulmakdanda çok yorgunum.
damarlarımdaki kanın akışının bile yavaşladığını hissidiyorum bazen.

özlemekden,
beklemekden,
yorulmakdan,
herşeyden,
hatta ,
yaşamakdan bile usanmış bir bedenin içinde mahkumum...

bir elimle ötekinin tesellisini bile çokdan unuttum.

ne bir sözcük var geriye nede ileriye.
albeler zihnimde karmakarışık,
iki harfi yanyana getiripde bir cümle kuramamanın perişanlığı içimde.

boşalmışlık bu olsa gerek,
tükenmişlik.
yokolmuşluk.
silinme,

belkide bölünme...


dünya kayıp,
yardım edin,
bulamıyorum...
ben,
sen,
o,
insanlar yokoluyorlar ........

karanlık içim dışım,
heryanım.....
yada
kendi kendimi buladığım yanlızlığın zehri içimde.
y-o-r-u-l
mak
mı ?
ölümün sıcak nefesini hissetmek insanın içinde...
ılık
ılık
bir meltem
akan içime
ölümün
ve o sonsuzluğun nefesi...brn