0
Yorum
3
Beğeni
5,0
Puan
2336
Okunma
Bir çocuk vardı;
Teni buğday yanığı ve yüzünde toprağın kiri.
Yaslamış sırtını bir ağaca,kıyafetinin içinde topladığı elmalar.
Yeşilli,kırmızılı ve kokulu...
Arka cebinden dışarı sarkan sapan.
Koşturmuş ağaçlar arasında,toprağa basmış o sağlam duruşuyla.
Yorgun düşmüş sonra,
Dudaklarında besbelli bir tebessüm,
En saf mutluluklarıyla.
Ve bir çocuk daha...
Yükselen binaların arasında,güneşi görmeden,
Özgürce koşmanın tadını bilmeyen
Ve yerde duran çiçeklerden kalma betonlar.
Korna çaldı birden ve devam etti çocuk yürümeye.
O da çocuk
O da çocuk...
Habip ORAK
5.0
100% (2)
