Amaçsız yaşarken bir amaç uğruna yaşamayı öğreten sen.
Hayallerin boş,gerçeklerin tokat gibi yüzüme indiği zamanlarda yanımda olan sen.
Kalınca yalnızlıktan ve acılardan bir bataklığın ortasında,
Yardım elini uzatan yine sen!

Vururken kara tahtalara beyaz tebeşirleri,
Karanlığın içindeyken bile umudun beyaz ışığını aşılayan sen.
Dökülürken tebeşir tozları,bazı zamanlar hayallerimizin ve emeklerimizinde böyle döküleceğini öğreten yine sen!
Yanlış yazılan,yanlış yapılan her şeyi silmeyi ve doğrusunun bize bir kağıt bir kalem kalem kadar uzak olduğunu öğreten yine sen !..

Vefa denen kavrama ihanet ederken bile,
Bir anne şefkatinin tabiatında affeden yine sen!
Ve sen hocam;
Hayatı,yaşamayı,hayali,umudu bana en iyi şekilde öğreten...
Bana bir harf öğrettin,
Kırk yıl kölen olmaya hazırım ben...
Habib ORAK

Özlediğim ve bana hiç bir zaman annemin yokluğunu aratmayan hocama ...