“-aaah ulan ahhh!
anasını sattımın, ne günah işledik bilmem ki
feleği baya, gücendirmişiyim’ belli
değilse; … benimle ne alıp-veremediği vardı ki?
fırlatıp atmış bizi gurbet ellere
yedi kardeş her birimizi bir yerlere,
harabolmuş evyerimiz
kayıp olmuş esamemiz
kasapların önünden geçemezdim,
kendimi ayağından asılmış kurban koyun gibi hissederdim
ne farkım vardı ki.. kimsesiz, çaresiizz..
ben hep köydeydim de; gelemedikçe gelemedim..
hep izinde gelmeyi düşlerdim de!
o gün geldimiydi ayağım gitmezdi..
yolumuz düşse nere geliriz,
gerçi hangi kapıyı çalsak,
olur buyur edenimiz
ammaaa, ila ki birbirimiz…

ayağımızdan zincirlenmişiz
sanki oralara
mahkum gibiyiz
kendi kendimize; gurbete.. kadere.. mahkumm..
ne düğün, ne bayram bilmişiz
ne de hiç değilse
anamızın babamızın son nefesinde yetişip de
bir damla su vermişiz”
“-nasip değilise yapcak bişiy yok epap”
“-nasip dayıoğlu”
“-orası öyle de
bu güne kadar selam alıp vermemişiz
bizim diyebileceğimiz hiç kimseye.
“kardeşim”, “yeğenim”, “akrabam” diyememişiz..”
……..??

“-oysa; hep sıkıntısını çekmişiyiz yıllarca
uykumuz kaçmış gece yarılarında
…….
“acaba nasıllar”
“açlar mı”…,
“açıklar mı…”,
hastalar mı…,
sobalarını yakan oluyor mu
öyle ya! şimdi biz evlat mıyız?”

başlarında bi iş mi var acaba diye…
içimizi yakmış yıllar boyunca
yollar boyunca
“sizlere ömür” duyma, kaygıları
oooooooof of,
şimdi neye yaradı… hıhnm”
kimimiz kaldı acaba











Arıyorum yufka yeşil soğanı
İstanbul’da hiç yok, arı kovanı
Pınarın başında fasıl özledim
Hemi de bilseniz nasıl özledim
Olsaydım toprağın taşın çocuğu
Kalsaydım çileli yaşın çocuğu
Yıldız saya saya uyusam damda
Tonlarca hüzün var beton odamda
...
teşekkürler

CELİL ÇINKIR






fotoğraf Özcan Altınay
"Köy Ağacında Serçeler"
.