// Kör etmiş gözünü nefret büyüsü
Tarife sığmayan gayya kuyusu
Kendine çekermiş beni görünce
Cümlen, hislerini ele verince
O lahza yıkıldım noktadan önce //


Büyüsem de, malûm senden küçüğüm
Yol yordam bilmeden çözülmez düğüm
Öldüm, öleceğim kadar desem de
Kalbime dokunan mavzer desem de
Hiddetten bekleme yarar desem de
Yetim ağıdına döndü sözlerim
Gamla yunulunca, puslu gözlerim


Hatırla, eşikten döndüğüm günü
Başıma kaktın ya her daim dünü
Kaç defa durup da ardıma baktım
Kirlenmiş tek sayfa yoktu, apaktım
Sanki kar üstünde, yalın ayaktım
Zorla sev demedim, demem de zaten
Fakat onca insan varken, neden ben


Hani, kırçıllı bir kazağın vardı
Giyince, yüzünde güller açardı
Bir anda ortadan yitti sayemde
Desen de, ilk kayıp değil âlemde
Keyfini bölmeye yetti sayemde
Halbuki yanımda ol diye aldım
Başka bir deyişle onu ben çaldım


Bu hâl ki canıma tak ettiğinde
Yüreğim şefkati hak ettiğinde
Belki de bir avuç yünde bulurum
Olur ya huzuru ben de bulurum
Diyerek yaşandı böyle bir durum
Ne kadar kızsan da şu anda bana
Kendimi savunmak zor, anlasana


Onca yıl inada yenik düşmüşken
Hazımsız cümleler bini aşmışken
Diyorsun, kendinden bezmiş insanlık
Hayata bakışın bile karanlık
Bet beniz kalmamış bu nasıl kılık
Mazlumu oynamak değil maksadım
İstersen vur beni, bitsin feryadım….



Mart/015/NÜS