istasyon..
ahşap kapıda kalmış izlerden
sayıklamalar

...

tren yolcusu oldum bazen
vedalarımı unuttuğum
garlarda kaldı merhabalarım

pencereden baktığım heryer
ömür gibi geçti kifayetsizce
bakire duygulara resimlenmiş
tabiattı dağların düşleri
aklımdan tuttuğum yalnızlığa küserek
sustum kirli sessizliğime
ve yitirdiklerimle
geride kaldı yüreğim

uzaklara yaklaştıkça
kendimi unuttum
tanımadım yüzümü
sesimde yabancı bir çığlık
hiç bilmediğim yarama
acılar büyüttüm
gördüklerim
hiç görmediklerimdi
geçti irili ufaklı evler
içlerindeki
uçurumda kaldı gözlerim

kimseler yoktu
sessizliğin raylarında
tekil bir gölge oyunuydu herşey
tütünümde gri yangın
çayımda kızıl depremdi zaman
geçip gitti sustuklarım
çıplak ağaçlar, ölü mevsim
utangaç yağmur, dağınık kuşlar
selamladım parmaklarımın hüznüyle
kırsalın teninde kaldı ellerim

tren yolcusu oldum
kalabalık düşlerden kalkan
takvimsiz aşka giden

düşük cümleler kurduğum
bir sohbetin yolculuğu bu
ve yelkovanda ağır telaş
akrepte hatıralar üşümesi
geçtiğim bütün toprakların
ölmüş hayallerine astım kendimi

...

trenlerin yalnızlığında çağırmak ruhları