yığmayın artık üstüme içinden çıkamayacağım sorumlulukları

tükendi hevesler,ruhumdaki depremler sürüdü gençliğimi

kör karanlıklarda sönmeyen mum gibi gördünüz beni

köklerim sağlamdı ,dallarımdan kırdınız yeşeren tomurcukları mı.

çırpınmıyorum devasal sularda,derinlere gönüllü çöküyorum

merhametimi tek damla olarak sakladım odur silahım,

bulunur mu ? şu kalıbıma sığamadığı m ruhuma şifa,

duyduğum,gördüğüm beden de yara,dil de riyakar dan başka değil,

yüreğimde küçük kız,bana düşman pençeleri üzerimdedir

meşakatlerime daldım,besleyemedim ahir dünyamı

çıktığım seferlerin ardında yenik döndüm iç dünyama

düşüncelerin uğultusunda,kilit vurdum çevremde tüm kişilere

sözünde durmadınız,bitirdiniz tüm iyi niyetlerinizi çıkar uğruna

kabul etmiyor bu can,yüreğini gözlerinde görmediklerine derman dilenmeyi

her çağlayan su tatlı değilmiş,dibinde kileri gördüğümde anladım,

sen yoğur dur hamurunu ,pişme-dikten ,üzerine titreme dikten sonra ağızdan düşersin,

varsın didinsinler,duruşumdan can evimi yıkmaya çalışsınlar,efsunlarla el ümit bağlasınlar.

doymuş bir kere gönül hakkın verdiği tek nefese bin şükürle.

yıkılıyorum yeri geliyor, mezarımı ellerimle açıyorum toprak kokuyorum.

sorgular oldum seni, ben de yar mısın yara mısın,tek kurşuni sözde arkanı dönenlerden misin.

ağlayıp sızlanmıyorum,Yaradanın hikmetine sözlerimi döküyorum duyarsan buyur,

nizamın terazinin önün de ellerimden tutmaya gücün yeterse ,yüreğin yeterse,

BAŞIMIN TACISIN.

sessiz ÇIĞLIK