Adı kara kalem , hep küçümsenir ya yazdığı sevdalar
silmeye gelince edebin bentlerini fark ederler.
görüp de hal dinleyene,ayan olur mısralar,

bazen olur o kalem renklenir ,doğasına aykırı

zamana aykırı,çizer sevdiğinin gözlerini kapandığı duvarlara.

an olur alem yorar, cismim susar

yürek alır kalemi, tasvirsiz güçle,

dökülür ağıtlar,ben neyleyeyim

hiç utanmam,gider atarım kapısının altından gurur dizelerini

kah buz tutarım,kah alev saçarım

deniz derya dururken, ben çöle seyyah olurum.

derman el verirse yürüyorum ,hem duruyorum

bir handa halimi beyan ediyorum yalın ayak sürgüne yön buluyorum

arkamda kaç hain var mesafemi ölçüyorum

önümde bir inancım var ki ,sorma ben beni çözüyorum

gece olunca boğar nefesimi,dinlerim sevdiğimin soluğunu

cemalinde huzur mu var ,acep yılgınlık mı seyrederim

tan ağarır çekerim ellerimi üzerinden dualarımdan.

garip bir alemde , kan ter içinde fikrimi kaybediyorum

yüzüm toprağa düşüyor acıyor bedenim dar kuyuda

üşüyorum kaybettiğim meleğimin yokluğuyla

iki dünya arasında kutsal kitapla, alımdaki yazıyla

kırıyorum kalemimi oracıkta son söz olan adınla.

( SESSİZ ÇIĞLIK )