Şimdi dokunsam sana
köşelerinde bir kuytuda uykuya dalsam kızımla
ne döşek isterim ne yastık
saçlarını tarasak güneşin


Haydi, uçur duygularımı takıp eteklerine
bizi de al gökyüzüne

Kızar mı ellerini tutan küçük kızım
bulutlardan kapı açıp Sen i içine çeksek
geçer mi çocukluğumun yarası
Beni de sevindirir misin ardından baksak


.../





Sen benim özlemimsin
kızımın nazlı mavi uçurtması

sar kanadınla taze baharı
bulutlar dağılmasın
küstürmesinler sakın rüzgarı


öyle yalın ayak başı kabak
aldırmadan aç karnıma hep seni isterdim ben


Hiç çocuk oldun mu
öptüler mi yüreğinden

:)

Biliyor musun

Benim annem hep ağladı ben küçükken
O’na ne Sen’den bahsedebildim
ne arkadaşımın ağlayan bebeğinden

daha fazlası olmadı
evimizin alın teriyle karılmış baba ekmeğinden


Neşenin ne olduğunu, ilk kez bugün anladım
tutunca dünyayı tarayan ipini masumca kızım
dokuz yaşlarında çocukluğumu aradım
o elini tuttu , gülüşlerini izlerken ,
ben için için ağladım ...


Kuyruğun sarkınırdı mağrurca yer yüzüne
hep ardından bakardım
ne zaman dokunsan tellere
kapar gözümü ona kadar sayardım , sana yollar açardım


Şimdi otuz yaşındayım , geri dönmek ne mümkün
elini tutan, benim kızım
gökyüzüne hayallerini ilmek ilmek ördüğün
yırt istediğin yerinden patiskasını
ben sararım açılan her bir bulut yarasını



Titredi içimde hatıran
yine doldu gözlerim,
çocuklar, seninle dünyayı kucaklarken
nasıl da alırdın benden beni

Neden ağladığımı kimse sormaz
sen uzaklaştıkça
çocuk kalbimde kıyametler kopardı

arkadaşların uçurtmalarını
hep babaları yapardı




Büyüdük, ne yapalım
uçarken sen nazlı nazlı
zamanda aktı gitti avuçlarımızdan
ipin yeterse şimdi beni de al götür
el sallarız anneme , çocukluğumdan ...










Gülşah Gayret
Tekirdağ


_