limanın uzak ışıklarından yansıyan
beyaz martılar aynı yere gider gelir
o manevralar ki
başka sahillerde gün doğumu iken
karanlıkların içinde küllenmiş iyi niyet
gül salkımı şefkat zor soluklu bir yol olsa da
hayal etmek ne güzel şeydir

belkide karşı kıyının ucunda
aynı hislerle kuşları seven iki kalbin yarası
ayın dudağına söz mutlulukları ekleyip
ferahlamış göğsünde
tanrı bilir ne sevinçler
ne kederleri bağlayıp bir birine
bu hayatın telaşına karışıyordur

içimizin karmaşası gibi değil
yerli yerinde her sabah aynı yüzle seni karşılayan
karanlıkların sildiği anı
yeşermekte olan bir baharın müjdecisidir belki
nasıl düşebilir insan bu boşluktan
tutarken ellerini gökteki bekçi

solungaçlarıyla nefes alan deniz
suların dalgın gölgesinden geçerken
ertelediği sahte ölümler
gerçeği geçirmez sırlarla örülüdür
sonsuzluk işitilmeyecek kadar hafif
rüzgarlar can verirken nefesimizde

karşı ışıkların rüyasıdır
beraber yürüdüğümüz sonu gelmez kaldırımlar
binlerce taht buyursa tanrı böyle güzel olmazdı
kıyıların arasında kalan ayrılıklar kadar.