bugün on dört şubat sevgililer günü canım
sen varsın kalbimde dolduramaz kimse yerini
sana yürüyorum umutsuz yapa yanlız dünyamda
dün akşam sararmış resmini indirdim duvardan
bakınca yüregim sızladı tutamadım gözyaşlarımı

çıkıp koştum evden delicesine geldim sokagınıza
etrafımda sadece kurumuş hazan yaprakları var
yüregimde ise dinmek bilmeyen sessiz çıglıklar
aslında biliyordum senin bir daha gelmeyecegini
ama kalbime söz geçmiyor anlatamıyorum yoklugunu

buz kesmiş bedenim bu sabah birden ürperip uyandı
senin hayalini kurdugun beyazları tabiat giymiş bak
derin karanlıklara batıyor seninle dogan güneşim
şarkılar sessiz şiirler sessiz gönlüm sensiz kaldı
tüm kainat aglıyor gidişine gökyüzünü yıkarcasına

ey benim kıymetli kardelen çiçegim nasılda soldun
hiç düşünmedinmi ardında bıraktıgın yaralı yüregi
benim yoklugumda kahrolur biter tükenir demedinmi
kim görse şimdi beni ya derbeder diyor yada serseri
aklımı ruhumu kaybettim sen benden gittin gideli

zamansız bu gidiş neden sevgili neydi seni büyüleyen
kara toprakların soguk yüzümü aldattı seni kardelen
öyle bir derde saldınki beni dermanı yok diyorlar
kime sorsam kaybettigim seni yüzüme bakıp aglıyorlar
kimileride boynuma sarılıp taktiri ilahi kardeşim diyor

bu akşam son gecem bu şehirde buda son sözlerimdir sana
nereye baksam sen doluyor gözlerim dayanamıyorum artık
her kapı çaldıgında sen geldin sanıp koşup açıyorum
bilmiyorum ama galiba ben çıldırıyorum sanırım
kendimden kaçamam belki ama inan senide üzmem birdaha

Erkan Sezgin