SANMA GÜN GELİR DE UNUTURSUN


Birini unutmak kolay mı
ve ben
seni unuttum sanıyorsun öyle mi
onca yılın ardından
onca yaşanmışlığa rağmen
ve yaşanmışlıklara dair her şeyi
bir kalemde silip attığımı sanıyorsun

öyle kolay değil be gülüm
kolay değil yaşanmışlıkları unutmak
ilk günümüzü
ilk dokunuşumuzu
ilk sarılışımızı
ilk öpüşmelerimizi
unutmak öyle kolay değil be gülüm
hele bir de yaşadıkların ilk ve son ise
sırt çevirirsin her şeye ve herkese

yalnızlık sarıldığın tek şey olur
için sızlayarak yanar durur
yanarak kavrulursun

mahkûm edersin kendini dört duvar ardına
kimseleri görmek istemez
gelene defol git
hesaplaşmalarım var
bırak beni yalnızlığımla bir başıma dersin

ve dönersin kendine
yine başlarsın kaldığın yerden
kendine ucu açık sorular sorar
vicdanına hesap verirsin
her savunmanın sonunda parantezler açılır
kocaman kocaman amalarla
içi asla doldurulamayacak parantezler
içi asla doldurulamayacak ama’lar

ve her solukta özlersin
bir ses bir nefes olsun istersin
kokusunu kavgalarını özlersin
geçmişim der anılarım der
bir kez daha kahredersin

zaman kavramını yitirir imgelerinde
artık gündüzler dönmüştür geceye
gecelerin gündüze
çay sigara vazgeçilmezin olur
kirpiklerin enkaz kaldırmışcasına yorgun
içinin baygınlığı sessizce çağırır koynuna
gözlerin fal taşı
yüreğin Kızılderili tamtamlarının melodisi gibi
uykusuzluk fahişe gibi beynini tırmalar

kovup ta durur saatlerde yelkovan akrebi
geceler gündüzü gündüzler geceyi
musallat olmuş yalnızlık denen illet

çizilmiş plaklar gibi hep aynı yerde
hep aynı düşte yalnızlığın ve sen döner durursun
sanma sakın bu zulümden kurtulursun
sanma gün gelir de geçmişini unutursun

Efkan ÖTGÜN