’Ölür ise ten ölür canlar ölesi değil!’
’Bana öldü demeyin, yoruldu gitti deyin!’
Gülümseyen her yürek, kalpten gülesi değil,
Coşkun akan ırmaktı, duruldu gitti deyin!



Alır mı uzaklığı, ruhum uzaklığından
Kurtulur muyum bilmem, beden tutsaklığından
Hayatın çözülmeyen, bu bulanıklığından
Rüzgârlarla beraber savruldu gitti deyin!



Her çaresizlik sanki, biraz da ben kokuyor
Her yalnızlık, gölgemi gördüğünde korkuyor
Her ayrılık içimde depremler bırakıyor
Gönlü göçmen bir kuştu, vuruldu gitti deyin!



Unutulmuş bir yıldız kayıyorken göklerden
Bakışlarım mecalsiz düşüyor yükseklerden
Sonsuzluğa uzanan biçare dileklerden
Suâlsizce vazgeçti, darıldı gitti deyin!



Sessiz bir hıçkırığa gömerek vedaları
Kimsesizliğe mahkum o mahzun edaları
Çöllerin hayalinde bırakıp vahaları
Mecnun’un hasretiyle kavruldu gitti deyin!



Kadim tarihe sordum, ’hükmü hicran!’ dediler
’Evvelkiler çok yandı, şimdi sen yan!’ dediler
’Vuslat mahşere kaldı; sabret, dayan!’ dediler
Kupkuru bir kefene, sarıldı gitti deyin!...