Ne gülene yâr oldu dünya ne ağlayana
Yüreklere hep hüzzam, yanaklara nem kaldı...
Bir heyulayla herkes savruldu dört bir yana
Çok bilmişlere ahkâm ve şaire gam kaldı!...
...

Sıcacık gönülleri buz olup dondurdular
İncittiler, virane bir eve döndürdüler
Aldılar umutları, dumansız söndürdüler
Bülbüle vuslatsız dem, şaire elem kaldı!...
....

Kuş tüyü yataklarda ömrünü geçirenler
Mazluma dert içinde bin derdi içirenler
Ve kendine vebalden hayaller biçirenler
Mağrura birçok kıdem, şaire erdem kaldı
...

Yokluğu yaşattılar varlıkta iki göze
Güneş doğarken hasret bıraktılar gündüze
Ama bırakmadılar hiç kendi kendimize
Kör bir yaraya merhem, şaire özlem kaldı
...

Unutmuyorum.. vakti yayıyorum vaktine
Zeval düşürmüyorum gönlün kadim aktine
Umudu bağlıyorum sonsuzluk saatine
Dertsize koca alem, şaire kalem kaldı!...

...............
mürsel emre doğan, 2019 Kasım sonu, İstanbul...