‘’Ya unutursa!’ diye, kabuslarla uyanma!
Ben; gönül defterimi, senden sonra kapattım.
Kor ateşler içinde, boşu boşuna yanma!
Ben; yüreğimi yalnız, hayalinle avuttum.
Sen hep kalbimde kaldın, ben kendimi unuttum!
...

Fırtınalar estirip ansızın geliyorsun,
Bahar kokan yüzünle, yüzüme gülüyorsun,
Müzmin gözyaşlarımı, elinle siliyorsun...
Bakışlarını alıp da gözlerimde tuttum!
Sen hep kalbimde kaldın, ben kendimi unuttum!
...

Her gelişini, gitmek için bir "süreç" saydın,
Hüznü miras bıraktın, bütün ömrüme yaydın,
Keşke bendeki seni, bir defa anlasaydın...
Verdiğin tüm ezayı, "sabır" diyerek yuttum!
Sen hep kalbimde kaldın, ben kendimi unuttum!...
...

Ve sonra; hiç zamansız, yine "veda" diyorsun.
Bıraktığın enkaza, bakmadan gidiyorsun.
Sen "gelip gitmeleri" masal zannediyorsun...
Haydi git ! Hasretini, dizlerimde uyuttum!
Sen hep kalbimde kaldın, ben kendimi unuttum!…
...

Zaman; öyle, her derdin devasını bulamaz.
Hele pişmanlığına, asla merhem olamaz.
Istırabın katlanır, uzağa savrulamaz...
Sıcacıktı yüreğim, yokluğunla soğuttum!
Sen hep kalbimde kaldın, ben kendimi unuttum!..
...
...
mürsel emre doğan
Ve yine bir hüzün vakti
İstanbul
23 Nisan 2015.